Najstarsza nazwa wsi – Sulstirwicz, odnotowana została w 1352 r., gdy wymieniono istniejący tu kościół i plebana Michaela. W 1361 r. Nickel von Zeisberge, właściciel zamku w Bolkowie, sprzedał ją opatowi klasztoru cystersów w Lubiążu. Średniowieczna świątynia zniszczona została zapewne podczas wojen husyckich w 1 poł. XV w. Od 1503 r. wieś, określana wówczas jako Sinsterwitz, była własnością wrocławskich augustianów. W 1765 r. mieszkało w niej 2 kmieci, 17 zagrodników, 35 chałupników i 41 rzemieślników, głównie tkaczy. Dwadzieścia lat później wymienia się w Sulistrowicach i Sulistrowiczkach (do XVII w. na ogół traktowanych jako jedność) łącznie 385 mieszkańców oraz szkołę katolicką, trzy młyny wodne i bielnik. Po roku 1810, gdy odebrano dobra zakonom katolickim, miejscowość podlegała urzędowi domen królewskich w Sobótce. W 1830 r. liczyła 265 kato-lików oraz 23 ewangelików. Wzmiankowano wówczas drogę z Sulistrowic na Ślężę. Dziesięć lat później we wsi znajdowały się 33 warsztaty rzemieślnicze, w tym 6 tkackich.
Pod koniec XIX wieku Sulistrowice stały się ważnym ośrodkiem turystyki w Masywie Ślęży. Przy dworze powstało kąpielisko z łaźnią i basenem, założono dwie gospody i sklepy. Planowano nawet doprowadzenie tutaj linii kolejowej z Sobótki.
W okresie hitlerowskiego reżimu zmieniono nazwę wsi z Groß Silsterwitz na Senkenberg. Po wojnie osiedli tu Polacy, przybyli z utraconych wschodnich terenów II Rzeczpospolitej, głównie z Wołynia, którzy zazwyczaj zajmowali się uprawą roli. Wieś nosiła najpierw nazwę Sinostrowice Wielkie, a od 1947 roku Sulistrowice.
W latach 70-tych XX w. na Potoku Sulistrowickim wybudowano zaporę i piętrząc wodę utworzono sztuczne jezioro. Przez wieś przechodzi czerwony szlak turystyczny, prowadzący z Łagiewnik, przez Ślężę, do Sobótki.
Miejscowość położona w obrębie Ślężańskiego Parku Krajobrazowego, nad urokliwym zalewem, ma obecnie charakter letniskowy, a jej mieszkańców wyróżnia dbałość o ochronę środowiska naturalnego, poszanowanie tradycji i aktywność społeczna.
Wieś położona jest nad Zalewem Sulistrowickim u podnóża Góry Ślęży, pomiędzy Wzgórzami Oleszeńskimi, a Potokiem Sulistrowickim na wysokości 220-280 m n.p.m. Według spisu powszechnego z 2019 r. liczyła 365 stałych mieszkańców.
W centrum wsi znajdują się: neogotycki kościół, renesansowy dwór oraz zabudowania mieszkalno-gospodarcze z 1 poł. XIX w., sklep w budynku zajazdu z 1913 r. i świetlica w dawnej szkole.
Rekreacji służy boisko sportowe, plac zabaw oraz muszla koncertowa i wiata biesiadna. Przy drodze nad zalew mieści się bar „U Marka”.
Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa, wzniesiony został w latach 1932-1933 w stylu neogotyckim, na planie prostokąta, z kwadratową wieżą zwieńczoną iglicą; powiększany i remontowany w latach 1988 i 2001. Dzięki staraniom ks. prałata Ryszarda Staszaka, budowniczego sanktuarium maryjnego w Sulistrowiczkach i promotora odbudowy świątyni na Ślęży, w roku 2002 podniesiony do rangi kościoła parafialnego. W ołtarzu głównym umieszczony jest obraz z 1932 roku, przedstawiający Chrystusa. W 1992 r. zakończono budowę plebanii i ośrodka rekolekcyjnego przy kościele.
Zalew Sulistrowicki, decydujący o walorach widokowych i rekreacyjnych miejscowości, powstał w latach1970-1974. Ma powierzchnię 6 ha i ograniczony jest od wschodu zaporą ziemno-betonową. Nad jego brzegiem znajdują się: kemping z plażą i barem „Radunia” oraz sąsiadujące z nim pole namiotowe o powierzchni 2 ha, znane z organizacji masowych imprez. W 2017 roku zakończono remont zapory, a zbiornik po odnowieniu ponownie wypełniono wodą.
Od południa utworzono wówczas plażę z wiatami, boiskiem do gry w piłkę siatkową oraz miejscem na ognisko.
Renesansowy dwór obronny, wzniesiony zapewne w XVI w., swoje cechy stylowe stracił w wyniku przebudowy z ok. 1840 r. i po pożarze w 1925 r., gdy został podwyższony. Zachowały się przy nim relikty fosy i oficyn gospodarczych oraz starodrzew parku.
W okresie międzywojennym mieścił dom wypoczynkowy wrocławskiej szkoły żeńskiej noszącej imię cesarzowej Augusty (na pocztówce), a w latach 1945-2000 służył jako szkoła podstawowa. Obecnie pełni rolę wielorodzinnego budynku mieszkalnego.
Świetlica wiejska z salą spotkań i rekreacji mieszkańców – centrum kreatywności społecznej wsi – znajduje się przy tak zwanym ryneczku, w siedzibie dawnej szkoły parafialnej z pocz. XX w.
Pod koniec 2019 roku, kryta stropem belkowym sala główna (dawniej gimnastyczna) wyremontowana przez mieszkańców Sulistrowic, nabrała unikalnego wyglądu i klimatu.
Przy drodze do Będkowic rośnie pomnikowy dąb szypułkowy, zwany szubienicznym, o obwodzie ok. 4,6 m, a niedaleko Sulistrowickiego Potoku znajduje się aleja ponad stuletnich lip drobnolistnych. Okolica słynie z bogatej flory i fauny oraz interesujących złóż geologicznych.
